حفظ حریم خصوصی در متاورس ممکن است غیرممکن باشد

ویوِک نییر، محققی است که اخیرا در مورد خطرات حریم خصوصی در متاورس تحقیق کرده است. تجزیه و تحلیل‌های او نتایج بسیار شگفت‌انگیزی به دنبال داشته‌اند. یافته‌های او نشان می‌دهد که به‌راحتی می‌توان کاربران با برخی اطلاعات در دنیای متاورس شناسایی کرد و از این رو، هرگونه احتمال ناشناس ماندن افراد در جهان‌ مجازی به خطر می‌افتد.

محققان و سیاست‌گذارانی که حریم خصوصی در متاورس را بررسی می‌کنند، عمده تمرکز خود را روی دوربین‌ها و میکروفون‌ها بسیاری که در هدست‌های واقعیت مجازی به کار رفته گذاشتند. این دستگاه‌ها اطلاعات دقیقی درباره ویژگی‌های چهره‌، صدا و حرکات چشم، همراه با اطلاعاتی از خانه و محل کار کاربران را ثبت و ضبط می‌کنند.

برخی از محققان حتی نگران فناوری‌های نوظهوری مانند حسگرهای ثبت امواج مغزی هستند که می‌توانند فعالیت‌های مغز هر فرد به وسیله پوست سر تشخیص دهند. هرچند این جریان بسیار غنی اطلاعات در صورت بروز هرگونه نقصی می‌تواند مشکلات عدیده‌ای برای حفظ حریم خصوصی در متاورس هرکدام از کاربران به وجود بیاورد، ‌اما حتی کاملا قطع کردن این جریان از داده‌ها نیز نمی‌تواند جلوی حفظ حریم خصوصی را بگیرد. در واقع، ممکن است برخی از ابتدایی‌ترین اطلاعات مورد نیاز برای تعامل با دنیای مجازی از جمله داده‌های حرکتی ساده هم برای شناسایی کاربران از یک جامعه بزرگ کفایت کند.

در این مقاله «متاورس (metaverse) دریچه ای برای تحقق رویای بشریت» درباره متاورس بیشتر بخوانید.

داده‌های حرکتی ساده همان اطلاعاتی هستند که برخی سیستم‌های واقعیت مجازی ثبت می‌کنند. برخی محققان از این اطلاعات با نام «داده‌های دورسنجی» یاد می‌کنند. این اطلاعات حداقل داده‌های مورد نیاز برای تعامل طبیعی در محیط مجازی هستند.

در پژوهش اخیر بیش از 2٫5 میلیون داده ضبط‌شده از بیش از 50 هزار کاربر اپلیکیشن محبوب Beat Saber نشان داد که تنها با استفاده از 100 ثانیه داده‌ حرکتی می‌توان کاربران با دقتی بیش از 94 درصدی شناسایی کرد. حتی جالب‌تر اینکه نیمی از کاربران فقط با 2 ثانیه داده حرکتی منحصر به فرد شناسایی شدند. هر چند برای این کار از فناوری‌های ابتکاری هوش مصنوعی استفاده شد، اما با این حال،‌همچنان این اتفاق زنگ‌های خطر را برای کاربران متاورس به صدا در می‌آورد.

به عبارت دیگر، هر زمان که کاربرانی یک هدست واقعیت ترکیبی را روشن کند، دو کنترلر دستی را گرفته و تعامل با دنیای مجازی یا واقعیت افزوده را شروع می‌کند. به همین ترتیب،‌ خیلی راحت یک اثرانگشت دیجیتالی از خود برجای می‌گذارد.

این واقعیت می‌تواند خطر بسیار جدی برای حفظ حریم خصوصی در متاورس باشد،‌ چرا که به راحتی امکان ناشناس ماندن در این دنیای مجازی را از این میان می‌برد. علاوه بر این، از همین داده‌های حرکتی می‌توان برای تشخیص دقیق تعدادی از ویژگی‌های شخصی خاص کاربران از جمله قد، راست‌دستی و چپ‌دستی و جنسیت آنها استفاده کرد. و وقتی که این اطلاعات را با سایر داده‌های که معمولا در محیط‌های مجازی و افزوده ردیابی می‌شوند ترکیب کنید می‌توانید یک اثرانگشت دیجیتالی بسیار دقیق از هر کاربر داشته باشید.

در صورت علاقمندی به مطالعه بیشتر، مقاله آینده متاورس، راجع به تاثیر متاورس بر آینده دنیا، صحبت می کند.

 

سارقان و کلاهبرداران و هکرهای اینترنتی می‌توانند به راحتی از این اطلاعات سوءاستفاده کنند. برای مثال، مهم نیست کاربر محصولات را در یک فروشگاه مجازی بررسی کند یا اینکه ظاهرا مبلمان جدید را در آپارتمان واقعی خود به وسیله یک عینک واقعیت ترکیبی تجسم کند، احتمالا از حرکات جسمی معمولی مانند برداشتن اجسام مجازی از قفسه‌های مجازی یا قدم زدن استفاده کند.

پژوهش جدید نشان می‌دهد که این حرکات می‌تواند به اندازه اثرانگشت برای شناسایی هر فرد کافی باشد. اگر اینطور باشد، خریداران معمولی نمی‌توانند بدون شناسایی شدن از یک فروشگاه مجازی دیدن کنند. اما چطور می‌توان جلوی نقص حریم خصوصی در متاورس را گرفت؟

شاید بتوان داده‌های حرکتی را قبل از اینکه از سخت‌افزار کاربر به سرور خارجی برسند مبهم کرد. اما این کار با به وجود آوردن نویز ههمراه است. ممکن است بتوان با این کار از حریم خصوصی کاربران محفاظت کرد، اما در همین حال دقت حرکات جسمی را کاهش می‌دهد. به همین ترتیب، عملکرد هرکدام از کاربران اپلیکیشنی مانند Beat Saber را که نیاز به مهارت جسمی دارد به خطر می‌اندازد.

روش دیگر این است که مقررات مخصوصی برای ثبت و ضبط و تحلیل داده‌های حرکتی انسان برای هرکدام از پلتفرم‌های متاورس وضع شود. چنین مقرراتی به محافظت از مردم کمک می‌کند، اما اجرای آن دشوار است و ممکن است با فشار شرکت‌های مختلف حوزه متاورس روبرو شود. باید منتظر بمانیم و ببینیم که در آینده محققان از چه روش‌هایی برای حفظ حریم خصوصی در متاورس استفاده می‌کنند.